Hi knapperd!

Thuis gekomen van Busan had ik allemaal grootste plannen maar 2 uur ‘s middags was ik nog steeds de deur niet uit. Ik appte Selgi of ze zin had om mee te gaan fietsen langs de Han rivier. Nouja appte… Ze hebben hier KakaoTalk dat is eigenlijk een soort WhatsApp maar dan kan je een heel album hebben aan profielfoto’s en er zijn miljarden XXXL (bewegende) smiles. De Aziaten zijn ook niet zuinig in het gebruik hiervan, soms moet je meters scrollen eer je drie zinnen heb gelezen. Afijn Selgi had wel zin in een fiets tocht, maar ze moest eerst even douchen en dan zouden we elkaar na 1,5 uur bij het station zien. Dus ik gooi er nog even snel een was in die ik ook nog even kan uithangen aangezien het maar 35 minuutjes duurt. De wasmachine heeft 4 standen. Weinig was, iets meer was, een beetje veel was en veel was. Verschillende tempraturen en tijden kent onze wasmachine niet. Maar het wordt gewoon schoon of misschien ben ik inmiddels reukblind geworden voor mijn eigen stank, dat zou ook best kunnen!

Voor 3 euro mochten we 1,5 uur fietsen. Op een gegeven moment werden we, denk ik, verrot gescholden of in ieder geval de les gelezen door een opa omdat we met zijn tweeën naast elkaar fietste. Selgi zei helemaal niets meer tot dat hij weg was toen barste ze los. Dit is toch niet normaal! Ik schaam mij gewoon voor zijn gedrag! We hadden genoeg van het fietsen en Selgi had op zijn Koreaans een soort opvouwbare plastic mat meegenomen waar we lekker op gingen chillen aan het water. Lekker… lekker… lees: super gezellig en blauwen plekken gegarandeerd door de stenenvloer, want je weet van ellende niet meer hoe je moet gaan zitten. Selgi belde even een koerier op die na een uur aan gescooterd kwam met bier en warme kip, we hebben naar voorbijgaande waterskiers gekeken en gekaart. Wat een heerlijk leven! Thuis gekomen liep ik naar het dakterras om mijn lakenzak en handdoek van de waslijn te halen, foetsie was mijn handdoek. Oke iets minder fijn leven, maar dan gaan we toch maar een 40 bij 80 centimeter handdoekje/badkamermatje aanschaffen!

Gisteren hadden we toch een zeik regen en echt de hele dag de trappen leken wel wildwaterbanen ik ben blij dat ik mijn kaplaarzen mee had! Alleen een plu hadden we niet… in de woonkamer staat er een hele bak met zo’n 30 paraplu’s, dus we hadden niet de neiging gehad om er zelf 1 aan te schaffen, echter toen we hem nodig hadden zat de deur op slot! Dus wij onze tassen onder onze jas en door de plensregen. IEDEREEN heeft een paraplu hier we werden dan ook erg raar aangekeken, maar alsnog verdomde we het om een plu te gaan kopen, we worden wel even een dagje nat en dadelijk halen we gewoon een plu uit die bak en die bewaren we op onze kamers!

We hielden het niet meer! Het was dan eindelijk donderdag, de dag dat we ons cijfer terug zouden krijgen! We waren er niet helemaal achter gekomen hoe het nou precies werkte want Amerika heeft weer hele andere ideeën dan Engeland over hoeveel die letters nou waard zijn. We vroegen in de kantine een medestudent om uitleg. Ze zei ons dat het per docent verschilde, maar dat de meeste A en B als goed reken, vaag verhaal dachten we. Je gaat het niet geloven maar 1 voor 1 moesten alle 63 meiden naar beneden komen om daar vervolgens ons cijfer van meneer Park te krijgen. Mari was als eerst en ze kreeg alleen punten te horen dus vroeg ze: “Is dit goed?”. Het antwoord was: “dat hangt er van af”. Ik naar beneden dus ik vroeg: “waar hangt het vanaf?”. Park: “van het gemiddelde”. Nou iedereen had eindelijk zijn punten en toen zette hij dus op het bord welke letter aan welke punten hing en hoeveel het gemiddelde van de klas was. Die lag op 77,7 en ik had 64 en dus een D. Na nog wat vragen over herkansingen enzo had Park eindelijk door dat er ook landen zijn die niet met dit systeem werken. Toen ik vroeg: “als je een D hebt krijg je dan je credits niet?” bleek het antwoord te zijn dat je bij een F je punten niet krijgt dus Mari en ik roepen opgelucht in koor “OOOOOO!”. Park: Jullie zijn blij met een D????? Dus ik zeg ja ik heb toch mijn credits!? Hij begon gelijk een verhaal over dat hij nu snapt dat het percentage van gelukkig zijn in Nederland zo hoog ligt. Tja, wat zal ik zeggen… We hebben het gehaald! En ja ja ja moedertje, JE HEB GELIJK!

Later die dag hadden we les van ons Paultje. De lessen van maandag en woensdag hebben we altijd twee lokalen verder dan zijn andere vak en hier staat de klok 8 minuten verder. Om 1 of andere reden kijkt hij nooit op zijn blinkende gouden horloge en zijn we dus altijd 8 minuten eerder klaar. Wij dus eerder naar de les want die klok van dat andere lokaal moet ook 8 minuten naar voren! Er werden foto’s van ons gemaakt hoe wij die klok van de muur halen en er wordt ongemakkelijk gegiecheld, maar het werkte! we mochten eerder weg!

Vandaag had ik een date. Met Tak Yoon, die uit de bus naar Busan? Was een ervaring en kan weer van mijn bucketlist, maar is niet voor herhaling vatbaar. Ga op je date met een Koreaan nooit ergens wat eten want dat gesmak is toch echt zo’n afknapper en dan ook nog wat met een volle mond in je oor proesten… Hele lieve jongen maar die sexappeal was nergens te bekennen.

Morgen gaan we heel vroeg opstaan om naar de grens van Noord Korea te gaan, dus mocht je niets meer van mij horen dan weet je waar je moet gaan zoeken!

De metro
Laatst zag ik ineens een rolstoel en hoe! Ze kwam in de metro naar beneden met een soort stoeltjes lift en hier zat, natuurlijk, een leuk deuntje bij net als dat er een Efteling muziekje wordt afgespeeld bij elke metro die aankomt.

In de metro zaten Mari en ik even onze mooi gebruinde benen te vergelijken waar vervolgens om gegiecheld werd door wat Koreaanse vrouwen. Wij zijn nou eenmaal blij als we er niet uit zien als breekbaar porselein!

Als je een niet Aziaat tegen komt lacht deze bijna altijd vriendelijk naar je alsof hij/zij wilt zeggen: “he! Jij hier?”. Ergens vind ik het belachelijk om dan vriendelijk een knikje terug te geven, wat ik wel doe hoor, maar aan de andere kant snap ik het ook weer wel. Soms ben je gewoon even toe aan een goed gesprek en niet altijd alles moeten doen met google translate, je handen en voeten en alle andere voorwerpen en ledenmaten waar je iets mee duidelijk kan maken.

Vandaag op weg naar mijn date was moeilijk… Misschien dat de Koreanen mij voor gek verklaren, maar ik kon gewoon niet voorbij de bedelaars lopen zonder wat te geven. Bedelen is hier echt een schande en de bedelaars zitten dus niet rechtop met een bakje of wat dan ook maar ze liggen met hun knieën en ellenbogen, een soort van biddend, op de grond en houden dan hun handjes op met hun hoofd naar de grond zodat wij ze niet kunnen herkennen. 1 lag ook met zijn jas helemaal over zijn hoofd getrokken, ik krijg dat beeld gewoon niet uit mijn hoofd, ik ben mijn 10.000 won gaan inwisselen om vervolgens weer de trap af te hollen en hem wat te geven. Wat een bedelaar ook gaat doen met je geld, als het zo ver komt dat je moet gaan bedelen en er zo bij moet gaan liggen voor wat centen… tja, geef een bedelaar gewoon af en toe wat, alsof je het echt niet kan missen een euro!?

Heel veel liefs! Xx